Yaşıyoruz ve yaşamda oldukça ne çok olaylara, diyaloglara, ilişki ve hadiselere şahit oluyoruz değil mi? Şahit olduğumuz ya da müdahili olduğumuz diyaloglardan kendi çıktımızı alıp kullanabiliyorsak, en iyisi, güzel olanıdır. Hayatlarımız her öğretiyi kendimiz yaşayarak tecrübe edinebilecek kadar uzun değil. İnsan halimizle yaşarken, toplumsal yaşama dâhiliz, toplum yaşamı doğal olarak daha disiplinli, kurallı, mutlu bir sonuca ulaşsın diye yasa ve kanunlarla oluşturulur. Alıntı bir hikâye ya da kurgu olan metni aldım yazıma, okuyalım, değerlendireceğiz!
**
İstanbul da bir kız öğrenci yurdu önü!
Baba kızını yurda bırakıyor,
Kız babasına: “baba bari 10 TL versen diyor”
Baba: “kızım vallahi yok” diyor.
Kız boynu bükük yurda girerken konuşmayı duyan bir esnaf babaya 100 TL uzatıyor ve çabuk diyor kızı geri çağır
Arka cebimde kalmış, al bu parayı de diyor.
Adamın gözleri dolu dolu önce yok diyor ama sonra alıyor parayı ve kızını çağırıp veriyor parayı;
Kız mutlu yurda giriyor.
Olaya şahit olan başka bir esnaf (lokantacı) yurdun danışmasına girip yurda son giren kızı çağırın diyor
Kız geliyor.
Kıza “kızım ne zaman acıkırsan gel yemeğin benden, ne zaman harçlıksız kalırsan gel harçlığın bende” diyor. Kız peki amca sağol deyip gidiyor.
Hemen akabinde, esnaf yolda gördüğü başka bir arkadaşına ortak tanıdıkları yakındaki bir yardım kuruluşunun yetkilisine nasıl ulaşabiliriz diye soruyor ve olayı anlatıyor.
Bu sefer o kızı çağırtıyor.
Kıza diyor ki şu evrakları çıkart, sana 10 ay boyunca ayda 500 TL, o sırada gözleri kızın ayakkabılarına takılıyor.
Eski, yıpranmış. Diyor ki şimdi şu 500 TL yi al ihtiyaçların vardır senin.
Siz diyor kız hangi vakıfsınız.
Kızım diyor arkadaş, biz kimseye bağlı değiliz,
Allah rızası İçin bütün bunlar. Ama diyor tek bir şartım var mezun olup maaş almaya başladığın zaman sende köyünden bir ihtiyaç sahibine aldığın burs kadar burs vereceksin. Kız diyor ki
+Bunu nasıl kontrol edeceksiniz?
Onu senin vicdanın kontrol edecek diyor!
Ve ayrılıyor.
Diyor ki yarım saat sonra kızı caddede gördüm, elinde bir ayakkabı poşeti, yüzünde koskocaman bir gülümseme; o mutlu ben mutlu!
İyi ki bu ülkenin güzel ve merhametli insanları var. Zaten Allah bu milletin, mazlum ve ihtiyaç sahiplerine gösterdiği merhamete karşılık bir sürü belayı başımızdan def etmedi mi?
Allah iyilik yapan veya iyiliğe kapı aralayan kullarından eylesin; iyilerle karşılaştırsın.
Amin!
Konuya hikâye, masal diyen arkadaşları üzülerek takip etmekle beraber, kızamıyorum da.
O kadar çok manipüle edildi ki sosyal medya.
İster gerçekliğine inanın ister inanmayın ama
Asla iyilik yapmaktan vazgeçmeyin.
**
Alıntı yaptığım metni okudunuz ise benim dikkat çekeceğim kısma odaklanalım istiyorum. Nasıl kontrol edeceksiniz sorusunun net ve keskin bir cevabı yoktur, hikâyede ve milyonlarca yardımlaşma ve dayanışma hadisesinde tek bir yöntem vardır aslında, akıl, merhamet ve dayanışma bilincinin varlığını ve devamını istemek, bu isteme gönülden bağlı bir iradeye sahip olmak. Kişiler, kurumlar, şirketler, büyük organizedeki yapılanmalar, içeriğinde mutlak prensipleri, kuralları olan, yazılı olarak prosedürler ve sözleşmeleri olan kuruluşlardır. Nihayetinde kişi kendi içerisinde olan merhamet duygusunu, yardımlaşma ve dayanışma duygusunu aktif kılamamış ise tüm yazılı ve sözlü anlaşmalar bir yere kadar etkili ve faydalı olur, sonuç her insanın bağımsız ve özgür iradesi ve alacağı karardadır.
NASIL KONTROL EDECEKSİNİZ!
Paylaş