Anlamamızı sağladılar.
Korkunç olacağını, her küçük isek, her önemsiz arzu.
Her nefret destansı görünüm aldı.
Toprak kurşuni ve harap, tıpkı.
Öfke dolu bir rüya gibi.
İçimizdeki en kötü yanlar üste çıkıp.
Yok ettiler tamamen geri kalan her şeyi.
Anlamamızı sağladılar, her kötülüğün kendimizden geldiğini.
Anlamamızı sağladılar, her kötünün bizden türediğini.
Anlamamızı sağladılar, her türlü şeytanın içimizde barındığını.
Anlamamızı sağladılar, her şeye rağmen insan rolü oynadığımızı.
Her küçük istek, her önemsiz arzu, korkunç geldi bize.
Sanki bizden bir parça kopardı, sanki bizi yok edecekmiş gibi geldi.
Bir bebeğin süt istemesi.
Bir genç kızın, gelinlik giymesi, gülmesi, eğlenmesi, sokağa çıkması, okula gitmesi, özgürce yaşaması.
Bir delikanlının, iş istemesi, gelecek beklentisi, eğitimi, korkunç geldi bize.
Annemiz, babamız idi, yaşını almış O son yolcu, ağır geldi bize, yük oldu bize, korkunç geldi bize.
Toprak doyuruyordu bizi, korkunç geldi bize, zehirlendi, kurşuni ve harap idi artık O.Sanki Ondan gelmek utançmış gibi, öldürdük O şefkatli anayı.
Öfke dolu bir rüya görüyorduk.
İçimizdeki en kötü yanlar üste çıkmış,
Saldırıyordu her güzel düşe.
Düşler ölüyor, kabus akın akın üstüne geliyordu her güzel şeyin.
Yok ediyordu geri kalan her şeyi, içimizdeki öfke.İçimizdeki kötü.
Sevgi yok oldu.
Aşk hiç yokmuş gibi.
Merhamet hiç yaşamamış.
Adalet neydi?
Eşitlik, vefa..... rahatsız ediyordu bizi.
İçimizdeki ben, ben olmaktan çıktı, beni esir etti, düşlerimiz, kabusa dönüştü, Öfke dolu rüyamız gerçek oldu.
Öfke dolu Rüyamız, hayatımız oldu.
Artık O bir Kabus değildi, bizim için O, bir seçilmiş bir son, bir kader idi.
Kimse zorlamadı bizi.
Kimseyi suçlamayın, O kabus dolu rüyayı biz görmek istedik.
O kabus dolu rüyayı, biz gerçeğe dönüştürdük.
Anlamamızı sağladı birileri, bir yerler, bizi bizden daha iyi tanıyan biri.
Bizim kim olduğumuzu.
Öfkesini destanlaştıran O zalim beni, anlattı bize O.
