12 Eylül'de okulların açılmasıyla yeni bir eğitim öğretim seferberliği fiilen başladı.
Eğitim öğretim kavramlarının adeta çıkmaz bir sokak gibi bir birine karıştırıldığı bir süreci yaşıyoruz..
Eğitimi birinci sıraya koymamız gerektiğini hep birlikte inandığımıza göre bütün önceliği öğretime neden veriyoruz?
Eğitim deyince istenilen davranış değişikliğini neden gerçekleştiremiyoruz.
Hedefte derslik sayısı, öğrenci sayısı, okul servisleri gibi eğitime hizmet eden araçlar neden daha fazla yer alıyor?
Amaçlara hizmet eden araçlar neden birinci sırada hedef gösteriliyor, anlamış değilim.
Bu ikilem bana Sokrates’in Atinalılara hitaben yaptığı çarpıcı bir yaklaşımı hatırlattı:
Siz atlarınızı tımar için adam tutuyorsunuz sizin insanlarınız at kadar değerli değil midir ki, Onların eğitimiyle uğraşmıyorsunuz?
Kanaatime göre eğitim bir ruh ise ceset onun öğretimidir.
Şimdi sormak gerek ruhsuz ceset ayakta kalabilir mi?
Kalamayacağını herkes bilmesine rağmen neden ruha değil de cesede yatırım yapılıyor?
Bu anlayışın sorgulanması gerekmez mi?
Eğitim camiasında biz eğitim yöneticileri dahi maalesef bu yanlışa ortak oluyoruz.
Ezbere dayalı öğretim araçlarını ezberleyen öğrencileri başarılı buluyoruz bunun yanı sıra ahlaklı erdemli vatanını seven öğrencileri sırf maddi iyi bir not almadı diğer başarısızlık kategorisine dahil ediyoruz.
Eğitim seferberliğinde yer alan tüm fertlerin kafa kafaya verip bir çözüm yolu bulmaları gerekmez mi?
Eğitimden beklenen asıl gaye iyi bir vatandaş yetiştirmek olduğuna göre insanları değerlendirirken maddi kriterlerine neden ön planda tutuyoruz?
Hâlbuki ki eğitim den beklenen asıl amaç bilgisizliği ortadan kaldırmaktır.
O yüzdendir ki Bediüzzaman Hazretleri bizim en büyük düşmanımız cehalet zaruret ve ihtilaftır.
Bu üç düşmana karşı sanat, marifet, (eğitim) ve İttifak silahıyla mücadele edeceğiz ,der. Gerçekten de eğitim müesseslerimiz de böyle davranılmadığı taktirde temelleri çürük duvarlarının süsü ile uğraşan biri gibi davranmış olur.
Bu binanın bu şekilde ayakta kalamayacağı herkesin bildiği bir gerçektir. İlk önce bizler eğitim neferi olarak bilinçli bir şekilde davranmak zorundayız.
İçi doldurulamayan bir çuvalın ayakta kalamayacağı gibi müesseselerin bilgi ile irfanla donatılması gerekir ki nitelikli bir eğitim ortaya çıksın.
Milli bir kültürle değerler sistemini ölçü alan bir zihniyetle bozulmamış bir dil kullanarak Ziya Gökalp hars (medeniyet) dediği milli kültürle yoğurulmuş bir eğitim çıtası tutturmak zorundayız okullarımızda şiddetin olmaması için bizi bir ve diri yapan değerlerimizi canlı tutmak her birimizin asli bir görevi olması gerekir.
Sen ben kavgalarına çanak tutacak her türlü kavgaya karşı milletçe tedbirli olmak zorundayız statüler (mevki) araç olmalı, asıl amaç olmamalıdır.
Seküler anlayışın getirdiği dünyevileşme çukurundan kurtulup eğitim ve öğretimle el ele verip çıtamızı yükseltmek her birimizin ana görevi olmalıdır.
Eğitim istikrarlı olmalı günü birlik değişimleri açıp olmamalıdır.
Eğitim seferberliğin de şahsı menfaatlerden çok toplumun menfaati ön plana alınmalıdır ki değerlendirmeler de nesnel olabilsin.
Mutlaka bir amaç belirlenmeli bu amaç eksenin de geleceğe daha sağlam adımlarla yürüyebilmeliyiz.
Aydın Çavak olarak derim ki hedefsiz ve amaçsız insanların dünyasın da inci bulmanın rüyası dahi olmamalıdır.
Bunun gerçekleştirilmesi için de geçmiş kültürüyle bağlarını koparmamalıdır.
Unutulmamalı ki bir kültürün bir topluma yerleşmesi için en az elli yıllık bir zaman dilimine ihtiyaç vardır.
Bizim gibi geçmişi mefahirle dolu bir toplumun evlatları olarak kendi kültürünü ön plana çıkarmalı ve şiddetle savunmalıdır.
Kitle iletişim araçlarının hızla geliştiği bir dönem de olduğundan eğitim öğretimimize yönelik yapılan sözlü ve yazılı her türlü saldırıya karşı uyanık olmak zorundayız
.Eğitim ve Öğretimin bir bütün olarak toplumun bütün fertlerini kucaklayan eksende yapılandırılması hususunda samimi gayretlerimizin artması temennisi ile sağlıklı günler dilerim..
