25 yıldır yazın hayatının içinde olmaya gayret edenlerdenim..
Bab-ı Ali’nin yokuşunda birkaç ayakkabı da eskittim ama hâlâ yazarlık anlamında gayret içindeyim..
Bu anlamda köşe yazarlığıyla idare ediyorum..
Ancak bir kaç haftadır yazmıyordum..
Bizim mahalleyi şöyle durup uzaktan göreyim istedim.
Üç beş gazete var memleketimde..
Yazar dersen yüzlercesi..
Eskiden gazete sayfalarının bazı köşelerinde makale adı altında yazanlara köşe yazarı denilirdi..
Bugün de aynı tanımlama mevcut..
Ancak eskinin gazetelerinde köşe yazarı olabilmek öyle kolay olmazdı..
Bir gazetenin köşe yazarı sayısı üçü beşi geçmezdi..
Onlar da öyle sıradan insanlar değillerdi..
Özellikli insanlardı..
Bir duruşu, bir düşüncesi, bir tavrı olmalıydı..
Dedim ya şimdi üç beş gazetede yüzlerce yazarımsı..
Ama köşe yazarlığının hakkın verenler de yok değil..
Bir insanın parmak sayısı kadarlar..
Yazılanların çoğu çöp..
Ürettiği çöpün yaydığı anlamsız boş kelamlar hem Türkçemize, hem Türk dil yapımıza hem de akıl sağlığımıza zarar verme derecesine gelmektedir..
Geri dönüşümsüz olarak üretilmiş bu fazlalıkları üretenler kendilerini kahraman ve önemli kişiler olarak düşünürler ki bu da ayrıca bir gaflettir..
Etrafa saçtıkları düzensiz, özensiz sözcükleri bir müstesna yapıt gibi görmeleri de egolarının tavan yapmasına gülünç bir sebeptir.
Köşe yazarlığının cezbedici ve çekici yönlerinin yanında meşakkatli yanlarının da varlığından bihaber yaşamaları öngörülerinin de olmadığının kanıtıdır..
Köşe yazarlığı demek aklınıza gelen her konuda yazmak demek değildir..
Kendi iç dünyanızın, kendi özgül ve öznel beğenilerinizin ya da fantezilerinizin dile getirildiği yer de değildir..
Gazetede köşe yazacaksanız gündemdeki en önemli konulardan veya sorunlardan seçme yapmalısınız..
Araştırmalısınız..
Bir de yazım imla kurallarını iyi bilmelisin..
E tabiidir ki bilgisiz yazarlık da olmaz..
Dar kelime haznesiyle konuşan ve kendi diliyle yazılan eserleri anlamakta zorlanan bizim cenahın cengâverleri yazın hayatının ne olduğunu biliyorlar mı?
Özel mesleklerinin esamesi olan kısaltmaları isimlerinin önüne koyduklarında kendilerini yazar mı addediyorlar?
Bir özel tiyatrosu dahi kalmamış kültür abidesi! memleketimin gazeteleri maşallah her önüne gelene kapısını açmış, bir köşe vermiş..
Ne çok okumuş, kültürlü, bilgili yazarımız varmış dercesine kör gözümüze parmak sallıyorlar..
Biz göremiyoruz.. Körüz dedik ya..
Buna maalesef bizim gazetemiz de dahildir..
Düşünce dünyamızı köye dönüştürmek midir maksatları?
Günlük konuşulan 250 kelimecik söz dağarcığını bile hakkıyla kullanamayan, sırf ağababalarının ayrıcalıklı ilişkisinden bir yerlerde söz sahibi olmuş ancak söz söylemeyi ve yazmayı bilmeyenler TV yorumcusu, gazete ve kitap yazarlığına soyunabilme cesaretini gösterebilmişlerdir..
Ve bunda da ısrar etmektedirler..
Tabi ortaya çıkardıkları mutasyonik bir yazının da hiç kimseye faydası olmayacaktır..
Türkçeyi bilmeyen veya kendi iç dünyasının köhne kalıntılarını sanki çok matah bi şeymiş gibi köşelerinden fışkırtmalarına siz köşe yazısı diyebiliyorsanız benim de bu duruma şerh koyma hakkım vardır diye düşünüyorum..
Bu tarzı endam eyleyenlerle mücadele etmeme de ses çıkartmayacağını umuyorum..
Şimdi yukarıdaki yazılanlara sadece bir örnek vererek, hem de kendi gazetemizden bir örnekle, yazıyı nihayete erdirelim..
Böylelikle çuvaldızı gazetemizin ilgililerine hediye ederken iğneyi de diğerlerine batırıp aradan sıyrılalım.. Konudan sıyrılmak değil maksadım bu bilinsin..
Günışığı’ndaki köşe yazısı başlığı;
“Merviş İle Hayata Dair Her Şey”
Merviş’in ilgili başlıklı yazısından alıntıdır;
“…Bu yazılarımda sizinle nacizane okuduğum kitapları , dinlediğim müzikleri ,izlediğim filmleri ve trend yerlerle ilgili izlenimlerimi paylaşacağım.
Bu haftalık bu kadar yeter , haftaya görüşmek üzere...
Haa tercih demişken kırmızı mı , pembe mi ?”
Not: Tırnak içindeki sözcük, imla ve düşünceler yazarın kendisine aittir ve olduğu gibi alıntılanmıştır..
Ne kadar feyz alırsanız o kadar okumaya devam ediniz..
