Mesafeler, hızla geçen zamana ayak uydurarak günümüzde kısalmaya başladı.
Modern diye adlandırılan bu çağda ülkerler arası ve şehirler arasından ziyade kıtalar arası bile mesafe kavramının anlamı ve tanımı değişmekte.
Elli yıl önceki tanımı ile şimdiki tanımı arasında büyük farklılıklar vardır.
Mesafenin çağrıştırdığı duygular bile çok değişti.
Günlerce süren yolculuklar saatlere, saatlerce süren yolculuklar dakikalara indi neredeyse.
Yani gurbet bile artık anlamını kaybetti!
Gurbette olanlar sevdiklerinden haber alabilmek için haftaları, ayları sayardı eski dönemlerde.
İçinde hasreti barındıran her ne duygu varsa yer alırdı mektuplara anlam yükleyen sözcüklerin ardında.
O sözcükler bir zarfın içinde yolculuğa başlardı zamanla birlikte.
Adresine ulaşıp ulaşmadığı bilinmeyen özlem dolu mektuplardan bu defa bir cevap beklenirdi sabırla.
O bekleme anları belki de hasretliği daha çok arttırırdı ancak aradaki bağları bir o kadar da kuvvetlendirirdi.
Aylar sonra gelen cevap defalarca okunurdu ve her bir kelimesi kalbe işlenirdi, her kelimesine özlemin sindiği mekturlar.
Varsa eğer içine bir de fotoğraf eklenirdi, gözden ırak olan ama gönülden ırak olmayan için.
Şimdi ise mektubun esamesi bile kalmadı neredeyse çünkü teknoloji onun yerine farklı ve göz alıcı seçenekler sunuyor: cep telefonlarından kısa kısa mesajlar, anında çekilip gönderilen fotoğraflar, anında yapılabilen görüntülü görüşmeler...
Böylelikle mesafe kavramı “somut” bir anlam taşımaktan uzaklaşıp tamamen “soyut” bir manaya bürünmüştür.
Bu gelişmelerin güzelliklerinin yanında kötü yönleri de var maalesef ve bunun farkına varamamak ise asıl büyük sorun olarak çıkar karşımıza
Eskiler, muhabbetin tadına vardıkları için bir araya gelince kelamın her türlüsüyle zamanı eritirlerdi muhabbetlerinin arasında.
Şimdiyse aynı mekanda bulunup da telefonlarından başını kaldırmadan öyle saatlerce muhabbet(!) ediyorlar.
Mekanlar aynı olsa da bulundukları âlemler farklı!
Mesafeler kısaldı ama gönüllerin arasına kapatılamaz uzaklıklar girdi.
Aynı apartmanda oturup da bir selamı paylaşmayan, aynı şehide oturup birbirine ulaşamayan, aynı havayı soluyup da aynı tadı alamayan insanlar var.
Birkaç saniyede sesini duyabileceği, fotoğrafına ulaşabileceği insanlarla yüz yüze görüşmek nasıl oluyorsa imkansıza doğru yol alıyor.
Gerçekliğin güzelliğinden kopup sanalın yalan dünyasına rağbet ediliyor.
Böyle olunca da zaten gitgide yok olan insanı insan yapan değerler artık kitap kapaklarının arasına sıkışıp kalıyor.
Okuma alışkanlığı olmayan bizlerin de onlara ulaşıp tekrar yaşatmaya çalışması imkasıza dönüşüyor.
Yani evrensel bir değerin peşine takılıp bizi biz yapan o değerleri ayaklar altına alıp çamura buluyoruz.
Kendi kültürümüzden ve geleneklerimizden utanç duyan, bunları gericilik diye adlandıran insanlar bile var.
Toprağından koparılan bir ağaç başka topraklarda yaşayamaz, kuruyup gider.
Değerlerimize sıkı sıkıya bağlı kalmalıyız ileriye kalabilmek için.
“Asıl gurbet, bir gönülden ayrı düşmektir.”
Günümüzde gurbetin gerçek manası olmasa da manen onun en ağırını yaşıyoruz.
Herkes kendi dünyasının sınırları içerinde hareket etmek istiyor ve bunu yaparken de aslında hiç de yalnız değil.
Yediği her şeyi, giydiği her kıyafeti paylaşıp beğeni almaya çalışan insanlar var.
Gerçek dostluğun sıcaklığını bir kenara bırakıp sanal soğukluğun için kendine dost arar oldu insanlar.
Böyle olunca da hayal kırıklıkları oldukça fazla olmaya başladı.
Bunun sonucunda bir sohbetin sıcaklığından yoksun olan insanlar, bunalımlar yaşamaya başladı.
Dilden dökülen kelimeler bir gözyaşı gibi yüreği rahatlatır aslında ve bundan mahrum olanlar o duyguların ağırlıklığı altında eziliyor.
O kapatılmaz mesafeler aslında onulmaz yaralar açıyor insanların ruhunda ancak ruhun yaraları dikiş tutmaz.
Aradaki mesafeleri kapatmak ve muhabbetin sıcaklığına sığınmak birçok yaraya merhem olacaktır.
Bir hasbihâl bin derde deva olur...
Muhabbett; insanlar arasındaki en güzel bağdır, koparmayın!
