Yaklaşık 3-4 ay önce meydana gelen Elazığ depreminin ardından yaralar sarılmaya devam ediyor.
Her ne kadar artçı depremler devam etse de, hayat devam ediyor. Öğrendik ki; hayatın bir gerçeği olan deprem ve doğal afetleri unutmamız gerekir.
Depremin ilk gününden beri hem depremi yaşamış hem de sahada gönüllü olarak hizmet vermiş ve halen daha ‘Gönüllülük Hareketi’ ile depremin yaralarını sarmaya ve umut olmaya çalışan başta Talat ÖZER, Zafer SARAÇ, Muhammet Yalçın Azizoğlu Üstün Üstündağ, Furkan Gunaşar ve daha onlarca isimlerini yazamadığım ’ Yeşil Yelekli Kahramanlar’ımıza sonsuz teşekkürlerimizi sunmayı unutmayalım ve bu gençlerimize yardımlarımızı, desteklerimizi esirgemeyelim.
Ve Yeşil yelekli kahramanlara ithafen;
Güneş battı, soğuk ve kar her yer,
Gecenin karanlığında derinlerden gelen sesler..
Ağlamalar, bağırmalar, nefesler kesildi.
24 Ocak 2020…
Saatler durdu, yer gök titredi inceldi çizgi yaşam dakikalar arasına sıkıştı.
Unutulmayacak karanlık bir gece.
6.8 le sarsılan toprak sayıların bu kadar acımasızlığı.
Yaşadığımız an
Feryat, figan her yer perişan..
Taş taş üstünde kalmamış,
Çatlamış orta yerinden can.
İnsanlar binalar altında
Sesim duyulsun ümidiyle beklemekte..
Sessizlik hakim, kulaklar bir ses duya bilir miyim düşüncesinde.
Sarsıntıların ard arda gelişi panik ve korkuya hakim bırakmış kenti.
Sanki bir koca afet sarmış bütün gezegeni.
Karanlık gecede ilk akla gelen düşünce.
Aziz şehrin mahallerinde
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı
Anlardan.
Bir çocuğun gözünde görünüyor
Yer kabuğunun elleri değil,
Yıkılan sadece evler değil
Aileler, Anneler, çocuklar, gençler şaşkın korku dolu gözler zaman nasıl geçer mevsim şartlarının vurgunluğuyla? Düşünceler günün ötesinde.
Çaresiz bakan gözlerin önünden geçen belki taze belki de eski anılar.
Fotoğraflarda kaldı en güzel günler...
Gözyaşlarıyla, kayboldu canlar..
Hatıralarda kaldı yaşanılan en güzel yıllar..
Çatlak duvarlar arasında
Binalar enkaz yığınları görüntüsüyle hüzne salarken enkaza dönüşmüş hayatlar...
Soğuk ve ayazın şehri kavurduğu anlarda,
Geçmeyen saatler geçici mekânlarda yaşamaya başlamak, yeni bir hayat.
Şartlar ağır olsa da yaşama tutunmak..
Ümitle yaşamak!
Anıların içerisinde yorgun bakışlar..
Acılarla üşüyen yüreklere sımsıcak tebessümlerle yanında olmak!
Şevkat ve merhametinizle koca yüreğinizle,
Yanınızdayız diye bilmek için!
Yalnız değilsiniz diyen ses ola bilmek için!
Hüzün, korku, endişe ve kaygı hep tek vücut..
Sesimizi bir duyan var mı?
Yetiş yeşil yelekli kahraman
Gel titreyen elimden tut
Yeniden umut olabilmek ümidiyle..
- - - -
