Ülkede gündem ne kadar da çabuk değişiyor. Andy Warhol: "Bir gün herkes on beş dakikalığına meșhur olacak" sözünü bizim ülke insanı için sarf etmiş olmalı.
Çünkü o kadar kolay ki, bu ülkede ünlü olmak. Yeter ki, bazı şeylerden feragat etmeyi göze almasını bilin.
Gerisi çorap söküğü...
Çok değil daha birkaç hafta evvel Ferhan Șensoy'un cenaze töreninde tiyatro sanatçısı Cihat Tamer'in sarf ettiği sözler medyada uzun süre konuşulmuş ve Tamer, bir anda gündemin en ön saflarına yerleșmiști.
Yıllarını tiyatroya verdiği halde pek tanınmayan Cihat Tamer, bir anda herkeslerin tanıdığı biri haline gelivermiști.
Artık ciddi bir halk desteği arkanızda yer alıyor ve sizin için klavye kahramanlığı yapıyordu.
Sosyal medyada 'Cansın, adamın dibisin, seninle gurur duyuyoruz...'
söylemleriyle başa taç edilmek, hiç de şikayet edilecek bir şey degildi.
Bu da sizi ne oldum delisi yaparak, bir özgüven patlaması yaşatıp, sizi vazgeçilmez biri yapabiliyor.
Nihal Yalçın ve Tamer Karadağlı arasında ödül gecesinde yaşananlar da bu duruma tipik bir örnek...
Bu hadiselerin benzerlerine bu ülkede o kadar sık rastlanıyor ki, insan artık ne diyeceğini bilemiyor.
Nihal Yalçın ödülünü almak için sahneye çıktığında yaptığı konuşmayla izleyenleri sıktı.
Bitmek bilmeyen konuşma ve verilmek istenen siyasi mesajlar, salonda bazı homurdanmalara neden oldu.
Nitekim bu durum Karadağlı'nın mimiklerine de yansıdı.
Bu yöntemin son günlerde sıklıkla kullanılması hiç de şaşırtıcı değil.
Bu hadiseyle de maksadın hasıl olduğunu görüyoruz.
Nihal Yalçın ve Tamer Karadağlı, isimleri sıkça zikredilen, sosyal medyada da en çok konuşulan isimlerdi artık...
Yalçın'ın açıklamaları, yıllar evvel Zeki Alasya'nın emek sineması için sarfettigi ve inançlı kesimin tepkisini çeken açıklamalarından çok da farklı değildi.
Sanatçı sanatını yapmalı, siyasete karışmamalı gibi bir algı oluşturmaya çalışmıyorum.
Ama ödül gecesi, bunların konuşulacağı yer değildi bence.
Son birkaç gündür Nihal Yalçın isminin google'da en çok aranan isimlerden biri olması sizce de tuhaf değil mi?
Bunu neyle açıklayacağız, diye sorma gereği duyuyor insan?
Yalçın, yıllar evvel Okan Bayülgen'in Disco Kralı programına konuk olarak çıkmış ve orada konsept gereği aptal sarışını oynamıştı.
Programda yaptığı gaflar, zekadan yoksun cevapları ve çıkışlarıyla herkesi güldüren, güldürürken de sinirlendiren Yalçın, ekran karșısındakilere bu kadarı da olmaz dedirtmiști.
Sonradan bunun kurmaca bir reyting girişimi olduğu anlaşılmış ve tepki çekmiş olsa da Okan Bayülgen bu yönteme daha sonraki programlarında da yer vermekten vazgeçmemiști.
Yani medya denen kirli dünya çok başka bir mecra...
Bu gerçeği yine başrolünde Okan Bayülgen'in oynadığı 'Kanalizasyon' filminde de daha evvel görmüştük.
Tamer Karadağlı'ya gelince, mimikleri ve sonrasında ödülü Yalçın'ın eline tutușturup 'kes artık' dercesine sinirli hareketleri izleyenlerin haklı tepkisini çekmişti.
O, buna çok da aldırmıyordu aslında, milliyetçi biri olduğunu da gizlemiyordu.
Buna rağmen kendisine saygısızlık yapmadım, olumsuz bir şey söylemedim, dese de sosyal medyadan kendisine yönelik tepkileri dindiremedi.
İki ayrı kutup oluştu böylelikle.
Milliyetçi kesim Karadağlı'yı sahiplenirken, sol kesim de Nihal Yalçın'ı bağrına bastı...
Ne oldu peki?
Nasıl bir ayrıştırıcı unsurun içinde yer aldığımızı artık görmemiz gerekmiyor mu?
Bu saçmalıklara halk olarak da artık prim vermemeliyiz.
Meseleye ideolojik bakmak kimseye fayda sağlamaz kanımca.
Hakkaniyetli olmak gerek ama o da çok kolay değil.
Çünkü sana göre doğru olan şey, başkasına göre yanlıș olabiliyor.
Ödül törenlerindeki konuşmalar siyaset arenasına dönüşürse, bu tür hadiselerin de önüne geçemeyiz haliyle...
Kendiniz olun. Kimsenin değirmenine su taşımaya çalışmayın.
Bu hayatta bir değeriniz varsa, bırakın öyle kalsın.
Bir yazar ağabeyim birgün bana söyle demişti: "Yazılarını hakkını vererek okuyan bir avuç insan, sırtını sıvazalayan bir yığın boş kalabalıktan çok daha iyidir."
