Ülkede gündem çok çabuk değişiyor. Geçen hafta yangınlar vardı ülke gündeminde.
Bugün ise, Sedat Peker'in attığı tivitlerle Zindaști ve merhum Burhan Kuzu konuşuluyor her yerde.
İddialar dudak uçuklatan türden...
Medya bu iddiaları konuşurken, birkaç gün önce Halk Tv canlı yayını beş, altı kişilik bir gurup tarafından akşam saatlerinde basıldı.
Yaşananlar inanılmazdı.
Birbirimize karşı ciddi anlamda bir tahammülsüzlük söz konusu.
Saygıyı hepten yitirdik. Șu'cu bu'cu yaftasıyla ötekileştirme hastalığı aldı başını gidiyor.
Yangınlar sırasında internette izlediğim bir video bu hastalığın boyutunu çarpıcı bir biçimde ortaya koyuyordu. İçinde aile olan bir arabanın önü kesiliyordu.
Sebep ise, hayli ilginçti "Sizden șüphelendim.
Polis gelsin gbt sorgunuzu yapsın, yolu öyle açacağım" "Siz kimsiniz?" diye doğal olarak soruyor aile bireylerinden biri.
"Ben vatandaşım" diyor, yolu kesen maganda.
Toplum polisliğine soyunan bu zavallı, kendini bu ülkenin sahibi olarak görüyor, șovunu yapmakla kalmıyor, Polat Alemdar edasıyla ulusal kahramanlığa soyunuyordu.
Gelinen noktaya bakın...
İnsan ne diyeceğini bilemiyor.
Muhalif seslere uygulanan terörist ya da hain yaftası artık kabak tadı veriyor.
Çeşitliliğimiz zenginliğimiz değil, ötekileştiren bir ayrıştırıcı unsur olmaya başladı.
Sahi, biz bu noktaya nasıl geldik?
Nasıl bu kadar acımasız olabildik?
Nedir bu tahammülsüzlüğün esas nedeni?
Niye birbirimize saygı duymak yerine, saldırmayı seçiyoruz, niye?
Bi silkinip kendimize gelmemiz gerekmiyor mu artık?
Bakın, size bununla ilgili çarpıcı bir fıkra anlatayım.
Okurken üzerinde biraz düşünün lütfen: Cehennem kazanlarını gezen biri, tüm kazanların başında zebanilerin olduğunu, sadece bir kazanın başında zebanilerin olmadığını fark ediyor.
Bu kazanın kime ait olduğunu ve başında neden zebanilerin olmadığını merak edip soruyor görevli meleğe.
Aldığı cevap, halimizi gerçek anlamda anlatan türden: "Bu kazan Türklere ait.
Başında zebanilerin olmamasına gelince, buna gerek yok zaten.
Çünkü kazandan çıkmaya çalışanları, diğerleri ayaklarından tutup yeniden kazanın içine çekiyor."
Bazen küçük bir kıssa, sayfalar dolusu anlatımdan daha etkili olabiliyor.
Şapkamızı önümüze koyup biraz özeleștiri yapalım ve lütfen düşünelim, yapamadığımız bu çünkü...