Biz, Elazığ'dan İskenderun'a 1994 yazında taşındık.
Dairemizin bulunduğu Güneș Sitesi, manzarası ve insan ilişkileri bakımından ayrıcalıklı bir siteydi. Bu anlamda şanslı olduğumuzu söyleyebilirim.
Bizden birkaç ay sonra da Hayri Amcalar tașındılar apartmana.
Yaklaşık 28 yıl aynı apartmanda bir arada yaşadık.
Bazen güldük, bazen üzüldük, bazen sinirlendik, bazen de heyecanlandık...
Ama her duyguyu bir arada, birlikte 'biz' olgusuyla yaşadık.
Apartmanların insan ilişkilerini olumsuz yönde etkilediği söylemi, bizim bulunduğumuz apartman için söylenemezdi.
Ramazanları, bayramları, düğünleri ve taziyeleri bu duyguların etkisiyle hakkını vererek yaşadık diyebiliriz...
Hayri Amca, eşi Emine Hanım ve çocukları bizden biri gibiydi, tıpkı apartmanın diğer dairelerinde kalanlar gibi...
Dün öğrendim ki, Corona illeti Hayri Amcayı da aramızdan ayırmıș, daha nice değerleri bizden ayırdığı gibi...
İnsan ne diyeceğini bilemiyor.
Hayat her anlamda tuhaf bir gerçeklik. Belki bir sanal simülasyon, belki gerçeğin ta kendisi, belki de bize biçilen rolleri hayata geçirdiğimiz sanal bir oyun...
Peki, biz bu gerçeğin ne kadar bilincindeyiz?
Orası ise koca bir muamma...
Geldik, gidiyoruz iște...
Önemli olan geride kayda değer güzel şeyler bırakabilmek değil mi?
Peki hangimiz bu gerçeği benimseyip, hayatı bu olguyla yaşamaya çalıştık?
Geçen zaman mı yoksa biz miyiz bilemiyorum. Ama hayatı hakkını vererek yaşayabildiğimizi söylemek çok zor. Hep bir tarafımız eksik kalıyor. Yapmak istediklerimizi hep o bilinmeyen ve belki de hiç gelmeyecek olan 'yarın'lara öteledik. Günü kurtarma çabası, bu hayatta vazgeçilmezimiz olduğu kadar, bizi hedeflerimizden ve hayat gayemizden de hızla uzaklaştırdı, uzaklaştırıyor...
Acı gerçeği, belki de birgün aynalar haykıracak yüzümüze tüm çıplaklığıyla...
Belki de hayat, Cahit Sıtkı'nın dizelerindeki gibi bir muhakemeyle bașbașa kalma pişmanlığı yaşatacak bize:
"Benim mi Allah'ım bu çizgili yüz!
Ya gözler altındaki mor halkalar!
Neden böyle düşman görünürsünüz
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar..."
diyebilme itirafı...
Şair Ahmed Arif de:
"Gel beraber alalım nefesimizi,
Sensiz boğazımdan geçmiyor..." der bir şiirinde...
Hayata ve sevdaya böyle bakmak...