Anadolu, yetimler Yurdudur.
Anadolu, eşini kaybetmiş dul anaların yurdudur.
Anadolu, eşini kaybeden anaların, evlatlarına babalık yaptığı Yurttur.
O analar da aslında babadır.
Evin direği baba.
Öyledir Türk töresi.
Anadolu, yeniden dirildi, Anadolu yitik hayatlar, gözyaşları, çekilen acılar, Baba hasreti, Ana gözyaşı ile, çocukların baba hasreti ile dirildi.
Bu öyle bir diriliş idi ki, tarih yazmamış, insanlık sadece ihtiram etmiş, dost düşman denmeden, saygı ile önünde tazim edilen bir diriliş idi.
Anadolu, babaların kahramanlık destanları ile büyüdü.
Anadolu, babaların acıları ile yoğruldu.
Anadolu'ya balalar su verdi, verdikleri o su demiri örste çeliğe çevirdi.
Babalar, babalar sadece acıyı, hüznü, göz yaşını çaresizliği, içine gömmeyi bildi.
Baba ağlamazdı.
Baba, acı çekmezdi.
Baba, üzülmez, baba, eğilmezdi.
Eğilmezdi baba, sırtına vurduğu tonlarca yüke rağmen.
Baba güçlü idi, kızının ilk aşkı, oğlanın kahramanı.
Baba, aslında bir insandı, ağlayan, sevinen, üzülen, çaresiz kalan,acı çeken bir insan.
Baba, bunların hepsini yaşadı, dolu,dolu.
Baba, bunları yaşarken yine babalığını yaptı, hissettirmedi, acısını, göstermedi göz yaşını, gizledi zayıflığını.
O ilk aşk, O kahraman idi.
Anadolu bu babaların yurdu.
Kendimden ve ailemden söz etmeyi pek sevmem.
Bu günün hatırına bir kaç satır yazmak isterim.
Bir Şehit evladı idi Babam, Babasını hiç hatırlamaz, bir yaşında kundakta iken, babasını cepheye uğurlamıştı Babam.
Bir daha dönmedi O Baba, bir daha göremedi babasını Babam.
Bir Şehit yetimi gibi, diğer şehit yetimleri gibi, çok özledi babasını, hasret Onu babasının yanına çekti, erkenden, apansız.
Buluşmuştu hiç görmediği kahramanı ile.
Koklamıştı, hiç kokusunu bilmediği kahramanını.
Koklamıştı Şehit, evinin direği oğlunu, gururunu, varisini.
Anadolu babaları hep böyledir.
Anadolu baba kokar, burcu, burcu.
Anadolu, bir gün değil, her gün,baba hasreti ile yanar, kor, kor, alev alev.
Hasret ile, sevgi ile.
Babalar günü kutlu olsun.