Dut ağacının arkasındaki kız çocuğuyum ben. Gözüm tam karşımda duran evimizin kapısında ve penceresinde. Kulağım annemin “yavrum” diyen sesinde. Elim hep havada annem gelip de tutsun diye. Kalbimse evin tam içinde. Belki de bir bardak sıcacık çayda, bir dilim peynirde, rafadan bir yumurta ve ekmeğe sürülmüş tereyağında. Nasıl da açım bilseniz annemim saçlarımı okşamasına. Babamın çarşıda gelirken elinde eti pufla gelmesine.
Annem bu defa merak edip arayacak beni. Eminim bundan. Şöyle iyice saklanayım, evet görünmüyorum. Evle aramda şu dut ağacının koca gövdesi var. Dur bakayım kapıda var mı kimse bana bakan? Pencerede de yok bakan. Olsun birazdan merak ederler beni. Hem onların kız çocuğuyum, küçüğüm daha dokuzundayım. Yüzde yüz bakarlar. İnsan sevmez mi çocuğunu? Merak etmez mi? Niye saklanma gereği hissediyorum ki? Oysa görmüyorlar beni, duymuyorlar. Bak buradayım demek istiyorum, hem ben daha küçüğüm. Evin bir köşesindeki eşya değilim. Hislerim var benim de, özlemlerim, gözyaşlarımdan göllerim var. Kirpiklerim hep ıslak.
Annem Naide’nin saçını örmüştür şimdi. Özden’in de kahvaltısını hazırlamıştır.
Yusuf’un da banyosunu yaptırmıştır. Oh hepsi mis gibi. Ya ben? Onlar benim can parçam elbette ama ben onların cam parçasıyım. En ufak taşla kırılıp tuz buz olan.
Onları çok sevsinler, bunu istiyorum. Beni de onları sevdiklerinin yarısı kadar, yok çeyreği kadar da olsun sevsinler. Az da sevseler olur. Geç kaldığımda merak etsinler nerede bu kız diye. Acıktığımı sormadan kuru ekmeğe bile razıyım yemek versinler. Saçımı toplayıp tokalasınlar bir güzel. Yapacaklar hem ben daha çok küçüğüm. Sıra bana da gelecek.
Hem uzakta değilim evin tam karşısındaki dut ağacının arkasındayım. Arada bir evi kolaçan ediyorum. Belki akıllarına düşerim de bana bakmak için kapıyı açarlar yahut pencereden seslenirler: “Dilan neredesin, eve gel.” diye.
Canım sıra bana da gelecektir, eminim. Şöyle biraz saklanayım. Çağıracaktır beni de.
Hem karnım da aç, saçım da dağınık. Ellerim de üşüyor gibi. Burnum akıyor. Olsun hiçbiri annemin “Dilan”diye seslenişi kadar güzel değildir. Bak göreceksiniz annem beni çağıracak ve benim de ellerim üşümeyecek, burnum akmayacak. Kalbim aç, karnımın açlığı da tesir etmeyecek.
Koca dut ağacı sığındığım tek yer. Beni sarıp sarmaladığını hissediyorum koca dut ağacının. İnanmazsınız bana biliyorum, bu dut ağacının benim için ağladığını gördüm. Dut ağacı ağlar mı diye güldüğünüzü görüyor benim kafayı yediğimi düşünüyorsunuz.
Siz de inanmayın bana. Kocaman bir gözyaşı gövdesinden aktı. Yapış yapıştı ama kocamandı. Hiç değilse benim için ağlayan bir dut ağacı var bu dünyada. Peki size ağlayan bir dut ağacınız var mı?
Annem unuttu beni. Kaç saat oldu kapıyı bile açmadı. Dışarıda olduğumu bile bilmiyor. Annem unutursa beni herkes unutur, dut ağacı hariç. Daha çok üşümeye başladım. Sıcak bir gülüş nasıl da iyi gelir şimdi bana. İçten bir sesleniş nasıl da mutlu eder beni. Sımsıkı bir sarılış belki de benim ayaklarımı yerden keser.
Çizgi film izliyor kardeşlerim, saati çünkü. Annem mutfağı topluyor. İçerisi sıcacıktır, üstleri başları tertemizdir. Bu tabloda dışarıda dut ağacının arkasında bir çift gözü yaşlı küçücük göz var. İnsan bir göze sığmaz mı? Suyun üstündeki gül yaprağı suyu taşırır mı? Sofradaki bir fazla bardak, bir parça ekmek… Saçlarımı okşayan be şefkat eli, yüreğime dokunan merhamet dili…
Yağmur başladı. Dut ağacı yapraklarını şemsiye yapıp üstüme tuttu. Bir kez daha başımı uzatıp bakayım eve. Belki de kapı açıktır. Yürek kapısı kapalıysa ev kapısı açık olsa da boş. Bir serçe arkadaş oldu bana, dalına kondu dut ağacının. Bana yakın. Bütün hüznümü aldı gitti. Yüreğim o serçe kadar benim. Ağladıkça ölen, öldükçe çoğalan…