Sanırım yazımın başlığı az eksik gibi, öyle ya, tek suçlu aramak çok iddialı olur değil mi? Yalnız olmak ve yaşadığımız dönem itibarıyla yalnız yaşamaya dair isteklerin ve kararların hızla artması hali. Neden, niye, nasıl diye kendi kendimize düşünmeye, sorular sormaya başladı isek, doğrudur, neden yalnızlığı, bir başına yaşamayı tercih ediyoruz.
Doğrudur, tek bir cevaba, açıklamaya ulaşmamız imkân dışı da, kenarından köşesinden doğru tespitlerle bazılarına dair kaim olursak, başarı, bu da bir başarı değil mi? İngiliz aktris “Helen Mirren” bir zamanlar şöyle ifade etmiş yalnız yaşama tercihini: “Yaşlanmanın en büyük nimetlerinden biri yalnızlığın güzelliğini kucaklamayı öğrenmektir. Bir zamanlar garip bir sessizlik gibi hissettiren şey şimdi nadir bir lüks gibi geliyor. Evim sakin ve mutfakta endişelenmeden dans edebilirim ya da hiçbir şey yapmamaktan zevk alabilirim. Favori şirketim kendim -bir fincan kahve, iyi bir film ve özgürlüğüm ile. Yalnızlık yokluk değil; bütünlük ve iç huzurdur. “
Evet, her birimizin de, hepimizin de yalnız olmaya dair düşündükleri, yalnız yaşamanın menfi ve müspet yanlarını anlatan düşünceleri vardır. Türk milletinin bir ferdi olarak biliyorum, biliyoruz ki, yalnız olmak bir yana, küçük, mini aileler dahi yakın geçmişimizde tercih sebebi değildi. Milenyumu yaşamaya başlayalı çok olmadı, çeyrek asır geride kalmış ve yalnızlık tercihi, yalnız yaşama seçimi ivmeli haliyle devam etmektedir.
Milenyum demiştim ya acaba son dönemlerde insan ilişkilerinde zayıflama mı var yoksa aksine bir başına yaşamanın şartları mı oluştu! “Azıcık Aşım Ağrısız Başım” diye bir özdeyişimiz vardır atalarımızdan günümüze ulaşan. Sözün manasını literatür şöyle açıklamış; kişi çok malın mülkün, çok fazla eşyanın ya da yiyeceğin peşinde olmasa da, elindekilerle yetinerek rahat ve huzurlu bir hayat sürebilir. Çünkü hep daha fazlasını istemek insanın pek çok şeyin peşinden koşmak zorunda olması anlamına gelir. Aynı durum çık mal mülk ve yanında taşıdığı gaile gibi çok insan da zorluk ve sıkıntı mı? Bir başına yaşama kararı her birimizin hür iradesi ile aldığı karar ise suçlu kim diye aramak mı lazım, birkaç kuşak bir arada olmanın keyifli tarafını, nostaljisini özlemek mi lazım, bir başına yaşamanın keyifli ve özgürlüklerini keşfedip çağımızın gereği deyip kenara çekilmek mi lazım, düşünelim.
Dilimize pelesenk olan bir söz vardır, bilirsiniz, “ezcümle” deriz. “EzCümle” olduğu gibi aynı düşünce ve hissiyatla bende sorayım, bir insan neden yalnız, bir başına yaşamayı tercih eder, karar verir? Yalnız yaşamak daha da konforlu olduğundan, sorulara ve olası sorunlara muhatap olmak istemediğinden mi? İnsanım, insansın, insanlar, insanız, düşünelim, samimi ve realist düşüncem şudur ki; insanımız sorulardan ve sorunlardan kaçtığı için yalnız yaşama kararı almaz, ekseriyetle kanaatim soru ve sorunlar değil, anlaşılma gayreti görememekten, tüm içeriği ile her şey yerli yerinde olmak kaydıyla bireysel ve bencil düşünenlerin içinde mutlu olamamaktandır.