bir çocuk vardı alışveriş merkezinin önünde
elinde selpak, ayağında terlik
düşmüş hayatın içine tepetaklak
burnunda sümük, dudağında uçuk
keyfi belki de yarım buçuk
gözünde kapkara bulut, yok umut
üstünde eski püskü bir tişörtle
duruyordu sessiz bir şekilde
çalınmıştı çocukluğu besbelli
parklarda oynayan çocukların sevinci yoktu
direk tellerine takılan uçurtması
afrası tafrası yoktu
alınmıştı içindeki çocuksu sevinç
uzak bir haldi onda erinç
sebepsiz mutlu olmayı yitirmiş
hiç gülmemiş,
asla sevmemiş,
azıcık da olsa sevilmemiş
beter bir sekilde özlenmemiş,
saçı dahi okşanmamış gibiydi
horozlu şeker tatmamış,
bilyeleri olmamış
bisikleti rüyasında bile görmemiş gibiydi
bir çocuk vardı büyük mü büyük
alışveriş merkezinin önünde
büyük mü büyük insanlar geçiyordu yanında
büyük mü büyük arabaları vardı onların
bu dünyanın plastik çiçeklerine benziyorlardı
insanlık kokmuyorlardı
renginden uzaktılar insanlığın
çocuğu da bakışlarıyla bir kalemde
uzağa attılar
abi allah rızası için bir selpak, diyecek takati yoktu. sadece ‘selpak’ diyordu o da susuzluktan çatlamış dudakları ve açlıktan karnı beline yapışmış çelimsiz ve güçsüz haliyle
kuşlar uçuyordu, dünya dönüyordu
birileri tıksırıncaya kadar yiyordu
birileri çöpe ekmek atıyordu
birileri insanlığı hiçe sayıyordu
birilerinin sürekli zenginleştiği dünyada
birileri de aynı hızla fakirleşiyordu
başka bir çocuk geldi anne ve babasıyla
üstü başı düzgündü , potinleri parlaktı
bir elinde oyuncak arabası
diğer elinde henüz açmadığı bisküvisi
görünce selpak satan çocuğu
yanında aldı soluğu sebepsiz
uzattı elindeki arabayı ve bisküviyi
uzattı kalbindeki insanlığı
yekdiğeri mahcup gözlerini kaldırdı yerden muhattabına doğru
elindeki selpakı uzattı o da
dudağında alışık olmadığımız bir gülümseme ve gözlerinde daha önce şahit olmadığımız bir mutlulukla
dünyayı çocuklar kurtaracak, çocuklar düzeltecek
çocuklar yaşatacak eğer yaşayacaklarsa uzunca
şefkati vicdanı ve merhameti görmek istiyorsanız eğer
bir çocuğun gözlerine bakın
insanlığı merak ediyorsanız
bir çocuğun yüreğine bakın